വസന്തം
ഇവിടെയുണ്ടിപ്പോഴും
ചിറകടക്കങ്ങളുടെ കൂട്,
മേഘങ്ങളുടെ കണ്ണു പൊത്തി
മറ തന്ന ഇലച്ചില്ലകള്‍
പിന്നെ,
നമ്മള്‍ മാത്രം മടങ്ങി വരാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ
മുറിച്ചു മാറ്റാത്ത ചില്ലകളുള്ളില്‍
നിരന്തരം പൂക്കുമ്പോള്‍ ?
Friday, November 26, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
29 comments:
എവിടെയായിരുന്നു ഇത്ര നാളും?
നിന്റെ വരികള്‍ കാക്കകള്‍ക്കു വായിച്ചു കൊടുത്തതിനു ശേഷമാണോ അവയിത്ര കൃത്യമായി പോസു ചെയ്തത്? :)
കൂടൊരുക്കേണ്ടെ!
lovely!
like it!
:):):)
വണ്ടര്‍ഫുള്‍!
നോട്ട്‌: ഈ ചിത്രകവിത ഒരു പുതിയ സാഹിത്യശാഖയാണോ?
നന്നായി, നിരന്തരം എന്നത് നല്ലൊരാഗ്രഹമാണ്‌
കവിതയും ചിത്രവും അതിമനോഹരം.
ഇത്രയും നീണ്ട നിശബ്ദതക്ക് ശേഷം!
ഇത്ര നാള്‍ കാണാതിരുന്നപ്പോള്‍ കരുതി, എവിടെപ്പോയിയെന്നു!
മടങ്ങി വരാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ,അല്ലെ?
മുറിച്ചു മാറ്റാത്ത ചില്ലകളുള്ളില്‍
നിരന്തരം പൂക്കുമ്പോള്‍...
:)
nice
ചിത്രവും വരികളും മനോഹരമായി
എറിയണ്ട, ഒന്നോങ്ങിയാ മതി. ഞങ്ങ പാറിപൊക്കോളാം. :)
nee otamazha thanne.kavithaye ingngane frame cheythu vekkaan ninakke kazhiyoo
ഇഷ്ടായി വരികളും,ചിത്രവും..
എവിടെ പോയി എന്നു കാത്തിരിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഞാനും.വീണ്ടും ഈ മഴ പെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയതില്‍ സന്തോഷം..
മുറിച്ചു മാറ്റാത്ത ചില്ലകളുള്ളില്‍
നിരന്തരം പൂക്കുമ്പോള്‍ ? ....
happy to see you ....
നല്ല പടം
നല്ല ചിത്രം..മനസ്സിലെ മരച്ചില്ലകൾ നിരന്തരം പൂത്തുകൊണ്ടേയിരിക്കട്ടെ!
അനിലേട്ടൻ ചോദിച്ചതു തന്നെ?
നമ്മള്‍ മാത്രം മടങ്ങി വരാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ
മുറിച്ചു മാറ്റാത്ത ചില്ലകളുള്ളില്‍
നിരന്തരം പൂക്കുമ്പോള്‍ ?
ചിത്രവും വരികളും സമ്മാനിക്കുന്നത് നോവു മാത്രം.
സെറീനാ..
ഉള്ളിലൊരു പൂക്കാലം തന്നെ പെയ്യട്ടെ.
സ്നേഹപ്പക്ഷികള്‍ :)
Valare manoharam aayirikunnu.
ഇത്രയും നാള്‍ പൂക്കാതിരിക്കാന്‍ നിനക്കെങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു!
എല്ലാവരോടും നന്ദി, സ്നേഹം
ഞാന്‍ കമന്റില്ല :( :(
liked it !
അതെ, മടങ്ങിവരാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ!
Post a Comment